Λατρεύω το στροφιλικι και πλήττω αφάνταστα στις εθνικές οδούς αλλά μετά τους τόσο αδιάφορους και βαρετούς δρόμους της δυτικής Σερβίας όταν είδαμε τον Ε-75 χαρήκαμε πολύ κι αναθαρρήσαμε. Βρισκόμασταν κάπου μια ώρα βορειότερα του Νις και η ώρα ήταν 4 παρά. Λέω ως τις 9 θα είμαστε Θεσσαλονίκη τηρουμένων των αναλογιών. Αμ δε..Λογαριάζαμε χωρίς διάφορους αστάθμητους παράγοντες.
Τι δεν είχε η σημερινή μέρα για να δέσει το γλυκό ;
‘Ένας μοτοσικλετιστής όμως πρέπει να βλέπει τα καιρικά φαινόμενα σαν μέρος της περιπέτειας. Η βροχή ήταν μια ολιγόλεπτη δυνατή μπόρα που ισα ίσα που μας έβρεξε. Με το που βάλαμε αδιάβροχα ο λαμπερός ήλιος πρόβαλε ξανά. Λίγο πριν το Λέσκοβατς στη νότια Σερβία σταματήσαμε για βενζίνη αλλά για κακή μας τύχη εκείνη την ώρα έκαναν ανεφοδιασμό και μας είπαν να περιμένουμε λίγο. Χάσαμε εκεί μισή ώρα αλλά δεν πτοηθήκαμε, είπαμε τώρα ήμασταν στον Ε-75 και δεν μασάγαμε. Εκεί βρισκόταν ένας γερμανός που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Δε μιλούσε αγγλικά αλλά μας είπε “
blockage 30 km” δείχνοντας προς τα νότια. Δεν τον πήραμε στα σοβαρά
Η βροχούλα λοιπόν σταμάτησε κι εμείς αρχίσαμε ξανά να ανεβάζουμε ρυθμό. Παρακάτω καταλάβαμε τι έλεγε ο γερμαναράς. Στη νότια Σερβία εκεί που ο Ε-75 είναι μια λωρίδα ανά κατεύθυνση είχε γίνει ένα τροχαίο μέσα σε ένα τούνελ. Πραγματικά και στις δύο πλευρές εκατέρωθεν οι ουρές ήταν μεγαλύτερες από 30 km. Πιστεύω ότι αν και Σάββατο απόγευμα πραγματικά είχαν κατεβάσει τη μισή αστυνομία της Σερβίας αλλά όσο καλά κι αν διαχειριζόντουσαν το πρόβλημα αν ήσουν με αυτοκίνητο εκεί θα έβγαζες τη βραδιά. Εμείς καλούμασταν να βρούμε λύση οπότε λίγο οι παράδρομοι, λίγο τα περάσματα μέσα από χωριά, λίγο κάτι ονοφάδες σε χωματόδρομους τελικά περάσαμε μεν με αρκετή καθυστέρηση δε.
Στάση πριν τα σύνορα με τα σκόπια για νερό και τσιγάρο και βουρ για κάτω. Η ώρα ήταν περασμένες επτά. Περάσαμε σε δύο ώρες τη χώρα των ακατονόμαστων αν και μας φάνηκε πολύ παραπάνω. Περνάμε τα σύνορα και βλέπω ελληνική σημαία. Μετά από 7 μέρες έξω αλλά και την ταλαιπωρία της ημέρας άρχισα να φωνάζω μέσα από το κράνος μου από τον ενθουσιασμό μου. ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ !!!
Σταματάμε αμέσως μετά τον έλεγχο των συνόρων. Το κινητό μου δεν έχει πια το σήμα του roaming. Σκυλάδικα ακούγονται μέσα από ένα μαγαζί. Νταλικέρηδες πίνουν ρετσίνες και βρίζονται για ποδόσφαιρο.
Ναι είμαστε ξανά στην Ελλάδα !Τα παλικάρια μας ξεκουράζονται από την δύσκολη μέρα
Ο Βασίλης σε λιγότερο από μια ώρα βρισκόταν σπίτι που έμενε στη Θεσσαλονίκη. Όχι κι εγώ όμως. Κάπου έκανα λάθος κι αντί να βρεθώ στον Εύοσμο είχα βρεθεί στα Διαβατά.. Μικρό το κακό. Κατά τις 11 παρά βρέθηκα κι εγώ στο σπίτι της αδερφής μου. Παρόλο που ήμασταν από τις 7 το πρωί στο δρόμο κάθε άλλο παρά κουρασμένος ήμουν. Ανάψαμε με τις αδερφές μου τον ναργιλέ που είχα φέρει από το Σεράγεβο και κάτσαμε στο μπαλκόνι, βλέπαμε τις εκατοντάδες φωτογραφίες και τους έλεγα τις ταξιδιωτικές μου ιστορίες για αρκετές ώρες. Τι εμπειρία…
Ευχαριστώ όλους τους συγγραφείς των ταξιδιωτικών που έχω διαβάσει γιατί με τον καθένα μαζί ταξίδεψα και εγώ.
Να μην παραλείψω να ευχαριστήσω και τον καλό φίλο Νίκο Markas που μου έδωσε τα φώτα του τεχνικά. Νίκο εξακολουθώ να χρωστάω ρακί.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που ταξιδεύουν μόνο νοερά γιατί τα διάφορα προβλήματα δε τους επιτρέπουν να το κάνουν πραγματικά
Κατέληξα στο συμπέρασμα τελικά πως ένα ταξίδι στο εξωτερικό με μοτοσικλέτα είναι λιγότερο δύσκολο από ότι φαντάζεται κανείς. Αν το θέλεις πολύ ο τρόπος και τα μέσα βρίσκονται. Έχω κρατήσει μια φράση ενός ταξιδιωτικού από τον πρόλογό του από ένα ταξίδι στο Nordkapp : “
Μην αναβάλλεις δικέ μου το Όνειρο γιατί μια μέρα θα είναι πολύ αργά. Πάντα υπάρχει τρόπος, αλλά είναι πιο εύκολο να βρίσκεις δικαιολογίες για να λες “δεν μπορώ”… Τα όνειρα ζητανε βλέπεις πολλά: θυσίες, κόπο και αίμα που βράζει. Πως να το κάνεις όταν είσαι βολεμένος στο τακτοποιημενο, καθαρό, αποστειρωμένο κουτάκι της ζωής σου;" Πόση αλήθεια σε λίγες μόνο προτάσεις..
No bike, no life..
23/10/13, 00:46 
.
